Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a ruler

  • 1 rēctor

        rēctor ōris, m    [REG-], a guide, leader, director, ruler, master, helmsman, pilot: navium rectores: navis, V.: ut in curru det rector Lora, driver, O.: exterriti sine rectoribus equi, Ta.: elephanti ab rectoribus interfecti, L.—Fig., a ruler, leader, guide, governor: civitatis: rei p., L.: Thebarum, H.: populorum, O.: summi rectoris ac domini numen: pelagi, Neptune, O.: milites, qui ad tra<*> dendam disciplinam, exemplum et rectores habebantur, officers, Ta.: Rectores iuvenum, V.
    * * *
    guide, director, helmsman; horseman; driver; leader, ruler, governor

    Latin-English dictionary > rēctor

  • 2 tyrannus

        tyrannus ī, m, τύραννοσ, a monarch, sovereign, king, absolute ruler, personal governor, despot, prince: Nomadum tyranni, V.: Pandione nata tyranno, O.: Lacedaemonius, i. e. king of Sparta, L.: qui (amnes) tecta tyranni Intravere sui, i. e. the halls of Neptune, O.: tyrannus Hesperiae Capricornus undae (as the constellation which brought storms), H.—An arbitrary ruler, cruel governor, autocrat, despot, tyrant: tyrannorum vita: qui hoc fecit ullā in Scythiā tyrannus?: exitiabilis, L.: non invenere tyranni Maius tormentum, H.
    * * *
    tyrant; despot; monarch, absolute ruler; king, prince

    Latin-English dictionary > tyrannus

  • 3 rector

    rector, ōris, m. [rego], a guider, leader, director, ruler, master (cf.: moderator, gubernator).
    I.
    Lit. (mostly post-Aug.), of a helmsman:

    navium rectores,

    Cic. Div. 1, 14, 24; so Verg. A. 5, 161; 176; Ov. M. 2. 186; 6, 232; 11, 482; 493; id. Tr. 1, 2, 31; [p. 1537] of a horseman, id. A. A. 2, 433; Sil. 17, 138; Tac. Agr. 36 fin.; id. A. 1, 65; Suet. Tit. 4; of an elephant-driver, Liv. 27, 49; 44, 5; Curt. 8, 14, 9; of a herdsman, Plin. Ep. 8, 17, 4.—
    II.
    Trop., a ruler, leader, governor, etc. (class.):

    inesse aliquem non solum habitatorem in hac caelesti ac divinā domo, sed etiam rectorem et moderatorem et tamquam architectum tanti operis,

    Cic. N. D. 2, 35, 90:

    rector et gubernator civitatis,

    id. Rep. 2, 29, 52; cf. id. ib. 5, 3, 5; 5, 4, 6; 6, 1, 1; 6, 13, 13; id. de Or. 1, 48, 211; Liv. 4, 14:

    Thebarum,

    Hor. Ep. 1, 16, 74:

    Dolopum,

    Ov. M. 12, 364:

    populorum,

    id. ib. 7, 481; cf.

    , of the deity: quid sit summi rectoris ac domini numen,

    Cic. Fin. 4, 5, 11, so of Jupiter:

    rector caelestūm, deūm, Olympi, etc.,

    Cat. 64, 204:

    divūm,

    Verg. A. 8, 572:

    superūm,

    Ov. M. 1, 668; 2, 60; 9, 498; 13, 599 al.;

    of Neptune: pelagi, maris,

    id. ib. 1, 331; 4, 797; 11, 207; Stat. Achill. 1, 61 al.; of the ruler of a province, Tac. A. 2, 4; 12, 40; id. H. 2, 59; 85; Suet. Aug. 89; id. Vesp. 8; of the commander of an army, Tac. Agr. 28; id. H. 1, 87; 2, 11; 36; Suet. Aug. 89; Verg. A. 9, 173 Heyne; of a master of youth, a tutor, instructor, teacher, guide, Plin. Ep. 3, 3, 4; Suet. Aug. 48; id. Tib. 12; Tac. A. 1, 24; 3, 48; 13, 2:

    bonorum rector (sapiens),

    Sen. Ep. 85, 38. —

    Of inanim. or abstr. things: (sol) nec temporum modo terrarumque, sed siderum etiam ipsorum caelique rector,

    Plin. 2, 6, 4, § 12:

    animus incorruptus, aeternus, rector humani generis,

    Sall. J. 2, 3, and v. rectrix; Quint. 12, 10, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > rector

  • 4 arbiter

        arbiter trī, m    [ad + BA-, VA-], a spectator, beholder, hearer, eye-witness, witness: cedo quemvis arbitrum, T.: ab arbitris remoto loco: arbitris procul amotis, S.: arbitros eicit, L.—Poet.: locus maris arbiter, i. e. commanding, H.—In law, he who hears and decides a cause, an umpire, judge, arbiter: Me cepere arbitrum, T.: quis in hanc rem fuit arbiter?—A judge, arbitrator, umpire: inter Academiam et Zenonem: pugnae, H.: concordiae civium, mediator, L. — A governor, lord, ruler, master: armorum (Mars), O.: bibendi, H.: Hadriae, ruler, H.: elegantiae, Ta.
    * * *
    eye-witness, on-looker; umpire, judge, arbiter; overseer, lord; executor

    Latin-English dictionary > arbiter

  • 5 dominātor

        dominātor ōris, m    [dominor], a ruler, lord.
    * * *
    ruler; lord

    Latin-English dictionary > dominātor

  • 6 dominātrīx

        dominātrīx īcis, f    [dominator], a female ruler, mistress: animi cupiditas.
    * * *
    mistress; female ruler

    Latin-English dictionary > dominātrīx

  • 7 dominus

        dominus ī, m    [2 DOM-], a master, possessor, ruler, lord, proprietor, owner: aedium, T.: servos, Quoi dominus curaest, T.: nec imperante domino: fugitivi ab dominis: Contemptae rei, H.: bonus adsiduusque, householder.—A master, lord, ruler, commander, chief, proprietor, owner, despot, tyrant: condicio omnium gentium domini: summi domini numen: populi, quem Graeci tyrannum vocant: dominum Aenean in regna recepit, V. — Fig.: gravissimi domini, terror ac metus: rei futurus, who must decide: nec prosunt domino artes, O.: Urget non lenis, i. e. passion, H.: vitae necisque, arbiter, L.— The master of a feast, entertainer, host, C.: dominorum invitatio, L.— The master of a public show, C.—A title of the emperor, master, Ph.
    * * *
    owner, lord, master; the Lord; title for ecclesiastics/gentlemen

    Latin-English dictionary > dominus

  • 8 dynastēs

        dynastēs ae, m, δυνάστησ, a ruler, prince, petty monarch, C., Cs., N. — Of the triumvirs at Rome, C.    ē    praep., see ex.
    * * *
    ruler, prince (esp. oriental)

    Latin-English dictionary > dynastēs

  • 9 īgnipotēns

        īgnipotēns entis, adj.    [ignis+potens], potent in fire, ruler of fire: deus (Vulcan), V.
    * * *
    (gen.), ignipotentis ADJ
    god/ruler of fire, potent in fire; applied to Vulcan

    Latin-English dictionary > īgnipotēns

  • 10 rēgula

        rēgula ae, f    [REG-], a straight stick, bar, staff: quadratas regulas defigunt, Cs.— A ruler, rule: egere regulis.—Fig., a rule, pattern, model, example, principle: naturae: regula, quā vera et falsa <*>udicarentur: philosophiae: adsit Regula, peccatis quae poenas inroget aequas, H.
    * * *
    ruler, straight ede (drawing); basic principle, rule, standard; rod/bar/rail

    Latin-English dictionary > rēgula

  • 11 dominante

    dŏmĭnor, ātus (ante-class. inf domina rier, Verg. A. 7, 70), 1, v. dep. n. [dominus], to be lord and master, to have dominion, bear rule domineer (freq. and class.; for syn. cf.: regno, impero, jubeo, praesum).
    I.
    Prop., absol.:

    imperare quam plurimis, pollere, regnare, dominari,

    Cic. Rep. 3, 12;

    so,

    absol., id. 1, 33; id. Rab. Post. 14, 39; Sall. C. 2, 2; Liv. 33, 46; Tac. A. 4, 7; id. H. 1, 21; Verg. A. 2, 363 et saep.—With in and abl.:

    in capite fortunisque hominum,

    Cic. Quint. 30, 94; so,

    in aliqua re,

    id. ib. 31, 98; id. Div. in Caecil. 7 fin.; id. Verr. 2, 1, 51 fin.; Liv. 8, 31; Verg. A. 2, 327; Ov. F. 3, 315 al.— With inter or in: inter aliquos, * Caes. B. G. 2, 31 fin.; so Ov. Am. 3, 6, 63:

    dominari in cetera (animalia),

    id. M. 1, 77:

    in adversarios,

    Liv. 3, 53.—With abl.:

    summā dominarier arce,

    Verg. A. 7, 70.—With the abl. only, Verg. A. 6, 766; 1, 285; 3, 97.— With dat.:

    toti dominabere mundo,

    Claud. in Ruf. 1, 143.—With gen.:

    omnium rerum,

    Lact. Ira, 14, 3; Tert. Hab. Mul. 1 al. in late Lat.—
    II.
    Transf., to rule, reign, govern, etc., of inanimate and abstract subjects:

    Cleanthes solem dominari putat,

    Cic. Ac. 2, 41:

    mare,

    Tac. Agr. 10 fin.:

    pestis in magnae dominatur moenibus urbis,

    Ov. M. 7, 553:

    inter nitentia culta Infelix lolium et steriles dominantur avenae,

    Verg. G. 1, 154: ubi libido dominatur, Crassus ap. Cic. Or. 65, 219; so,

    consilium,

    Cic. Rep. 1, 38:

    potestas (sc. censura) longinquitate,

    Liv. 9, 33:

    oratio,

    Quint. 8, 3, 62:

    fortuna,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 1, § 4:

    usus dicendi in libera civitate,

    id. de Or. 2, 8, 33; id. Caecin. 25, 71: actio in dicendo, id. ap. Quint. 11, 3, 7:

    effectus maxime in ingressu ac fine (causae),

    Quint. 8 prooem. §

    7 et saep.: senectus si usque ad ultimum spiritum dominatur in suos,

    Cic. de Sen. 9, 38.—Hence, dŏmĭnans, antis, P. a., ruling, bearing sway. — Lit.:

    a gentibus dominantibus premi,

    Lact. 7, 15, 5. — Trop.:

    animus dominantior ad vitam,

    Lucr. 3, 397; id. 6, 238: dominantia nomina = vulgaria, communia, the Gr. kuria, proper, without metaphor, Hor. A. P. 234. —As subst.: dŏmĭnans, antis, m., an absolute ruler:

    cum dominante sermones,

    Tac. A. 14, 56; id. H. 4, 74.— Plur., Vulg. Jer. 50, 21; id. Apoc. 19, 16.— Adv.: dŏmĭnante, in the manner of a ruler, Dracont. Hexaem. 1, 331.
    dŏmĭnor, āri, pass., to be ruled: o domus antiqua, heu, quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139; Nigid. ap. Prisc. p. 793; Lact. Mort. Pers. 16, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > dominante

  • 12 dominor

    dŏmĭnor, ātus (ante-class. inf domina rier, Verg. A. 7, 70), 1, v. dep. n. [dominus], to be lord and master, to have dominion, bear rule domineer (freq. and class.; for syn. cf.: regno, impero, jubeo, praesum).
    I.
    Prop., absol.:

    imperare quam plurimis, pollere, regnare, dominari,

    Cic. Rep. 3, 12;

    so,

    absol., id. 1, 33; id. Rab. Post. 14, 39; Sall. C. 2, 2; Liv. 33, 46; Tac. A. 4, 7; id. H. 1, 21; Verg. A. 2, 363 et saep.—With in and abl.:

    in capite fortunisque hominum,

    Cic. Quint. 30, 94; so,

    in aliqua re,

    id. ib. 31, 98; id. Div. in Caecil. 7 fin.; id. Verr. 2, 1, 51 fin.; Liv. 8, 31; Verg. A. 2, 327; Ov. F. 3, 315 al.— With inter or in: inter aliquos, * Caes. B. G. 2, 31 fin.; so Ov. Am. 3, 6, 63:

    dominari in cetera (animalia),

    id. M. 1, 77:

    in adversarios,

    Liv. 3, 53.—With abl.:

    summā dominarier arce,

    Verg. A. 7, 70.—With the abl. only, Verg. A. 6, 766; 1, 285; 3, 97.— With dat.:

    toti dominabere mundo,

    Claud. in Ruf. 1, 143.—With gen.:

    omnium rerum,

    Lact. Ira, 14, 3; Tert. Hab. Mul. 1 al. in late Lat.—
    II.
    Transf., to rule, reign, govern, etc., of inanimate and abstract subjects:

    Cleanthes solem dominari putat,

    Cic. Ac. 2, 41:

    mare,

    Tac. Agr. 10 fin.:

    pestis in magnae dominatur moenibus urbis,

    Ov. M. 7, 553:

    inter nitentia culta Infelix lolium et steriles dominantur avenae,

    Verg. G. 1, 154: ubi libido dominatur, Crassus ap. Cic. Or. 65, 219; so,

    consilium,

    Cic. Rep. 1, 38:

    potestas (sc. censura) longinquitate,

    Liv. 9, 33:

    oratio,

    Quint. 8, 3, 62:

    fortuna,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 1, § 4:

    usus dicendi in libera civitate,

    id. de Or. 2, 8, 33; id. Caecin. 25, 71: actio in dicendo, id. ap. Quint. 11, 3, 7:

    effectus maxime in ingressu ac fine (causae),

    Quint. 8 prooem. §

    7 et saep.: senectus si usque ad ultimum spiritum dominatur in suos,

    Cic. de Sen. 9, 38.—Hence, dŏmĭnans, antis, P. a., ruling, bearing sway. — Lit.:

    a gentibus dominantibus premi,

    Lact. 7, 15, 5. — Trop.:

    animus dominantior ad vitam,

    Lucr. 3, 397; id. 6, 238: dominantia nomina = vulgaria, communia, the Gr. kuria, proper, without metaphor, Hor. A. P. 234. —As subst.: dŏmĭnans, antis, m., an absolute ruler:

    cum dominante sermones,

    Tac. A. 14, 56; id. H. 4, 74.— Plur., Vulg. Jer. 50, 21; id. Apoc. 19, 16.— Adv.: dŏmĭnante, in the manner of a ruler, Dracont. Hexaem. 1, 331.
    dŏmĭnor, āri, pass., to be ruled: o domus antiqua, heu, quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139; Nigid. ap. Prisc. p. 793; Lact. Mort. Pers. 16, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > dominor

  • 13 dominus

    dŏmĭnus (in inscrr. sometimes written by syncop. DOMNVS), i, m. [Sanscr. damanas, he who subdues, root dam-; Gr. damaô, damnêmi, v. domo] Prop., one who has subdued or conquered; hence, a master, possessor, ruler, lord, proprietor, owner (cf. herus).
    I.
    Prop.: quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139:

    nec domo dominus, sed domino domus honestanda est, etc.,

    Cic. ib. 39, 139; cf. id. Fin. 1, 18, 58:

    (vilicus) consideret, quae dominus imperaverit, fiant, etc.,

    Cato R. R. 5, 3 sq.;

    so opp. servus,

    Plaut. Am. 2, 2, 227; id. Mil. 3, 1, 149; Ter. Ad. 5, 6, 6; id. Eun. 3, 2, 33; Varr. R. R. 1, 2, 17; id. ap. Non. 355, 19; Cic. Deiot. 11, 30; Sall. J. 31, 11 et saep.;

    opp. familia,

    Ter. Ad. 1, 2, 9;

    opp. ancilla,

    Cic. de Or. 2, 68, 276; and (with herus) Plaut. Capt. 2, 3, 3; cf. id. Ps. 4, 7, 90 sq.; Cic. N. D. 2, 63 et saep.—Also of the master's son, the young master, Plaut. Capt. prol. 18:

    siet in iis agris, qui non saepe dominos mutant... de domino bono colono melius emetur,

    Cato R. R. 1, 4; cf. Cic. Att. 12, 19; id. de Sen. 16, 56; Hor. Ep. 2, 2, 174; so,

    rerum suarum,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11: auctionum, id. [p. 609] Quint. 5, 19:

    insularum,

    Suet. Caes. 41:

    equi,

    id. ib. 61 et saep.—
    II.
    In gen., a master, lord, ruler, commander, chief, proprietor, owner (in republican Rome of public men, usually with the accessory notion, unlawful, despotic):

    hujus principis populi et omnium gentium domini atque victoris,

    Cic. Planc. 4 fin.; id. Off. 3, 21, 83; cf.:

    quippe qui (sc. populi) domini sint legum, judiciorum, belli, pacis, foederum, capitis, uniuscujusque, pecuniae,

    id. Rep. 1, 32:

    di domini omnium rerum ac moderatores,

    id. Leg. 2, 7; cf. id. Fin. 4, 5; id. Univ. 7:

    videsne, ut de rege (sc. Tarquinio) dominus exstiterit? hic est enim dominus populi, quem Graeci tyrannum vocant, etc.,

    id. Rep. 2, 26; cf. id. 1, 45; Verg. A. 4, 214.— Trop.:

    liberatos se per eum dicunt gravissimis dominis, terrore sempiterno ac nocturno metu,

    Cic. Tusc. 1, 21;

    of the judge: qui rei dominus futurus est,

    id. de Or. 2, 17, 72; poët. of the possessor of an art, Ov. M. 1, 524; 13, 138.—
    b.
    Poet., sometimes as an adj.:

    dominae manus,

    Ov. Am. 2, 5, 30:

    arae,

    Stat. Th. 5, 578:

    praebere caput domina venale sub hasta,

    the auction spear, Juv. 3, 33.—
    B.
    In partic.
    1.
    With or without convivii or epuli, the master of a feast, the entertainer, host, Cic. Vatin. 13; Lucil., Varr., and Sall. ap. Non. 281, 21 sq.; Varr. ap. Gell. 13, 11, 5; Liv. 23, 8 al.—
    2.
    The master of a play or of public games; the employer of players or gladiators:

    quae mihi atque vobis res vortat bene Gregique huic et dominis atque conductoribus,

    Plaut. As. prol. 3; Cic. Att. 2, 19, 3.—
    3.
    In the period of the empire (Augustus and Tiberius declined it, Suet. Aug. 53; Tib. 27), a title of the emperors, Suet. Dom. 13; Mart. 5, 8; 10, 72; Phaedr. 2, 5, 14; Inscr. Orell. 1109; 1146 al.—
    4. 5.
    In respectful greeting, like our Sir, Sen. Ep. 3; Mart. 6, 88; Suet. Claud. 21.—
    6.
    A master or assignee of a forfeited estate, Cic. Quint. 15, 50.—
    7.
    Of Christ, the Lord (eccl. Lat.):

    Augusti Caesaris temporibus natus est Dominus Christus,

    Oros. 6, 17 fin.; Vulg. Johan. 13, 13 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > dominus

  • 14 Hiero

    Hĭĕro, ōnis, m., = Hierôn.
    I.
    Ruler of Syracuse, a friend of the poet Simonides, Cic. N. D. 1, 22, 60; 3, 34, 83.—
    II.
    A son of Hierocles, and ruler of Syracuse in the latter half of the third century B.C., a friend of the Romans, Plaut. Men. 2, 3, 59; Cic. Verr. 2, 4, 12, § 49; Liv. 21, 49; 22, 37; 24, 4; 26, 40; Just. 23, 4, 1; Sil. 14, 80.—Deriv. Hĭĕrōnĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Hiero:

    lex frumontaria,

    Cic. Verr. 2, 2, 13, § 32 sq.; 2, 2, 60, § 147; 2, 3, 6, § 14 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiero

  • 15 tyrannus

    tyrannus, i, m., = turannos.
    I.
    In gen., a monarch, ruler, sovereign, king (rare, and mostly poet.):

    tyrannusque fuerat appellatus (Miltiades), sed justus... omnes autem et dicuntur et habentur tyranni, qui potestate sunt perpetuā in eā civitate, quae libertate usa est,

    Nep. Milt. 8, 3; Verg. A. 4, 320; 7, 266; Ov. M. 6, 436; 6, 581; Luc. 7, 227; Val. Fl. 5, 388; 5, 548.—Of the Spartan king Nabis, Liv. 35, 12, 7.—Of Neptune, Ov. M. 1, 276.—Of Pluto, Ov. M. 5, 508.—Of the constellation Capricornus, because it ruled over, influenced the ocean, Hor C. 2, 17, 19.—
    II.
    In partic., a cruel or severe ruler, a despot, tyrant:

    tyrannorum vita,

    Cic. Lael. 15, 52; id. Phil. 13, 8, 18; id. Vatin. 9, 23:

    importunus atque amens,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103; id. Mil. 13, 35; id. Tusc. 5, 20, 57:

    cum exitiabilis tyrannus (urbem) vi atque armis oppressit,

    Liv. 29, 17, 19:

    tyrannorum ingeniis mors est remedium,

    Sen. Ben. 7, 20, 3; Flor. 1, 7, 3; Val. Max. 3, 1, 2; Verg. G. 4, 492; Hor. Ep. 1, 2, 58: animus noster modo rex est. modo tyrannus;

    ubi impotens, cupidus, delicatus est, transit in nomen detestabile ac dirum, et fit tyrannus,

    Sen. Ep. 114, 24.— Gen. plur.: tyrannūm novi temeritudinem, Pac. ap. Non. 181, 23 (Trag. Rel. p. 79 Rib.: non tyrannum novi, as acc. sing.).

    Lewis & Short latin dictionary > tyrannus

  • 16 dictātor

        dictātor ōris, m    [dicto].—In Rome, a dictator, chief magistrate with unlimited power (in great emergencies, superseding ordinary magistracies): lex de dictatore lata, Cs.: nomen dictatoris sustulisti: creandi dictatoris mentio, L.—In other cities, a dictator, absolute ruler: Lanuvii: dictatorem Albani Mettium creant, L.
    * * *

    Latin-English dictionary > dictātor

  • 17 domināns

        domināns antis, adj.    [P. of dominor], ruling, bearing sway ; hence, nomina, used in a literal sense, H.—As subst m., a ruler: cum dominante sermones, Ta.: avaritia dominantium, Ta.

    Latin-English dictionary > domināns

  • 18 domitor

        domitor ōris, m    [2 DOM-], a tamer, breaker: equorum.— A subduer, vanquisher, conqueror: armorum: Persarum: maris, ruler, V.
    * * *
    tamer, breaker; subduer, vanquisher, conqueror

    Latin-English dictionary > domitor

  • 19 dux

        dux ducis, m and f    [DVC-], a leader, conductor, guide: itineris periculique, S.: locorum, L.: iis ducibus, qui, etc., guided by, Cs.: Teucro duce, H.: Hac (bove) duce carpe vias, O.—Of troops, a commander, general - in - chief: Helvetiorum, Cs.: hostium, S.— A lieutenant-general, general of division (opp. imperator), Cs. — In gen., a commander, ruler, leader, chief, head, author, ringleader, adviser, promoter: ad despoliandum Diane templum: me uno togato duce: optimae sententiae: femina facti, V.: dux regit examen, H.: armenti (i. e. taurus), O.: Te duce, while you are lord, H.—Fig., a guide, master, adviser, counsellor: natura bene vivendi: Sine duce ullo pervenire ad hanc improbitatem: quo me duce tuter (i. e. magister), H.
    * * *
    leader, guide; commander, general; Duke (medieval, Bee)

    Latin-English dictionary > dux

  • 20 era

        era (not hera), ae, f    [erus], the mistress of a house, mistress, lady, T.: errans, Enn. ap. C. — A mistress, ruler: era Fors, Enn. ap. C.: Tritonis, Ct.— A sweetheart, O., Ct.
    * * *
    mistress; lady of the house; woman in relation to her servants; Lady

    Latin-English dictionary > era

См. также в других словарях:

  • Ruler X — Ruler X, as a designation sometimes used by Mayanists to refer to a personage whose name has not otherwise been deciphered, may refer to: * Ruler X (Rio Azul), ruler associated with Tomb 1 at Rio Azul, born 417 CE * Ruler X (Toniná), ruled at… …   Wikipedia

  • Ruler — Rul er (r[udd]l [ e]r), n. 1. One who rules; one who exercises sway or authority; a governor. [1913 Webster] And he made him ruler over all the land. Gen. xli. 43. [1913 Webster] A prince and ruler of the land. Shak. [1913 Webster] 2. A straight… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ruler X (Rio Azul) — Ruler X (also Governor X) is the designation given by archaeologists to a pre Columbian Maya ruler at the site of Rio Azul, whose name glyphs have otherwise not been satisfactorily deciphered. [Adams (1999, pp.80,96)] Ruler X is associated with… …   Wikipedia

  • ruler — [n1] historically, person who ruled an area baron, baroness, caesar, caliph, contessa, count, countess, crowned head, czar, czarina, dame, duchess, duke, dynast, emperor, empress, gerent, imperator, kaiser, khan, king, lady, lord, magnate,… …   New thesaurus

  • ruler — index arbitrator Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Ruler —   [engl.], Lineal …   Universal-Lexikon

  • ruler — one who rules, late 14c., agent noun from RULE (Cf. rule) (v.). Meaning strip used for making straight lines is c.1400 (see RULE (Cf. rule) (n.)) …   Etymology dictionary

  • ruler — ► NOUN 1) a person who rules a people or nation. 2) a straight edged strip of rigid material, marked at regular intervals and used to draw straight lines or measure distances …   English terms dictionary

  • ruler — [ro͞o′lər] n. 1. a person or thing that rules or governs 2. a thin strip of wood, metal, etc. with a straight edge and markings in whole and fractional units of length, as inches or centimeters, used in drawing straight lines, measuring length,… …   English World dictionary

  • Ruler — For other uses, see Ruler (disambiguation). A variety of rulers A 2 meter …   Wikipedia

  • ruler — n. person who rules 1) to put a ruler into power 2) to overthrow, unseat a ruler 3) an absolute, despotic, dictatorial; strong; weak ruler * * * [ ruːlə] despotic dictatorial strong unseat a ruler weak ruler [ person who rules ] to put a ruler… …   Combinatory dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»